آتش هندواروپایی، ایرانی باستان و تش لُری

پیشینة اقوام کنونی ایرانی به عصر مشترک دوران هند و اروپایی و آریایی باز می­گردد که اجداد آنان چندین هزار سال پیش از میلاد در ناحیه­ای حوالی پونت و کاسپی و سپس حوالی قزاقستان (فرهنگ آندرونوو) با هم می­زیستند و با وجود جدایی این اقوام از یکدیگر، در طی این چندین هزاره و برخورد با فرهنگ­های دیگر هنوز می­توان به میراث مشترک اقوام منشعب از آنان پی برد.  هدف از این مقاله بررسی تقدس آتش در میان قوم لر است  که یکی از اصیل­ترین اقوام ایرانی شمرده می­شوند و هنوز پس از سپری شدن چندین هزاره، آدابی را می­یابیم که بازماندة دوران تاریخی ایران باستان، به‌ویژه باورهای دینی در ایران باستان است که خود ریشه در دوران اَریه­ای و هندواروپایی دارد؛ از این‌رو، تقدّس آتش را در باورهای کهن دوران هندواروپایی، آریایی و ایرانی باستان بررسی کردیم و آن را با تقدس آتش در میان اقوام لر تطبیق دادیم تا به ریشة باور آتش در میان اقوام لر پی ببریم. بدین‌سان، آگاهی یافتیم که در میان اقوام لر، آیین­های آتش در خانواده و طایفه تا حد زیادی دنبالة آیین­های آتش بازتاب یافته در متون ایرانی باستان، دوران هندوایرانی و هندواروپایی است.